Genellikle daha basit bir şekilde Bağlı Kord olarak bilinen Bağlı Kord Sendromu (TCS), omurilik ile omurganın tabanı çevresindeki doku arasındaki anormal bağlanmadan kaynaklanan bir durumdur. Sonuç olarak omurilik gergin tutulur ve omurilik kanalı içinde serbestçe hareket edemez. Tedavi edilmezse omurilikte ilerleyici hasara ve çeşitli nörolojik sorunlara neden olabilir.
TCS sıklıkla çocukluk döneminde teşhis edilir, ancak bazen hastanın bireysel semptomlarının şiddetine bağlı olarak yetişkinliğe kadar tespit edilemeyebilir. Bu durum nedensel olarak Chiari 1 Malformasyonu ile bağlantılıdır ve bu nedenle zaman zaman Chiari 1 Malformasyonu hastalarında bağlı omurilik de bulunabilir.
Bağlı Kordon genellikle doğumda mevcuttur ve çoğunlukla bebek hala rahimdeyken nöral tüpün uygunsuz şekilde büyümesi sonucu oluşur. Başka bir yaygın doğum kusuru olan Spina Bifida ile yakından ilişkilidir.
Ek olarak, özellikle yara dokusunun omurilik sıvılarının doğal akışına müdahale ettiği durumlarda, bu durumun başlangıcı omurilikteki bir yaralanmadan kaynaklanabilir.
TCS belirtileri hastadan hastaya değişebilir. Bağlı Omurilik Sendromundan muzdarip çocuklar aşağıdakiler gibi sorunlarla karşılaşabilirler:**
Bu duruma sahip yetişkinler de daha sonraki yaşamlarında benzer semptomlar yaşayabilir. Semptomların şiddeti omuriliğe uygulanan gerilimin miktarına bağlı olacaktır. Mesane kontrolü sorunları sıklıkla giderek kötüleşir ve sonuç olarak TCS'li yetişkinler arasında daha yaygındır.
Yukarıdaki semptomların raporunu aldıktan sonra uzmanlar, Bağlı Kord Sendromu teşhisini doğrulamaya çalışacaktır. Bu genellikle diğer görüntüleme tekniklerinin yanı sıra MRI ve CT taramaları yoluyla elde edilir.
Teşhisin ardından, hastaya sunulan çeşitli tedavi yöntemlerini tartışmak üzere hastayla bir konsültasyon ayarlanacaktır.
Bağlı Omurilik Sendromundan muzdarip çocuklar için, omuriliğin bağlantısını kesmek ve mümkün olduğu kadar nörolojik bozulmayı önlemek için erken ameliyat önerilir. Bunun nedeni, TCS'nin neden olduğu nörolojik sorunların çoğunun tersine çevrilememesidir.
Yetişkin hastalarda cerrahi genellikle birincil tedavi yöntemidir; çünkü bu birçok semptomu hafifletebilir ve bazı durumlarda işlevi geri getirebilir. Bu özellikle ağrının ve mesane kontrolünün aniden kötüleştiğini bildiren hastalarda önemlidir. Ancak yetişkin yaşına ulaşmış ve minimal semptomlar yaşayan hastalara ameliyatın mümkün olduğu kadar ertelenmesi önerilebilir.
Bu durumun bir sonucu olarak idrar kaçırma sorunu yaşayan hastalar üroloji ve/veya gastroenteroloji uzmanlarına sevk edilebilirken, hareketlilik sorunları bir fizyoterapist tarafından daha ileri düzeyde tedavi edilebilir.
Tedavinin ardından, TCS hastalarının büyük çoğunluğu minimum düzeyde aksamayla normal, tatmin edici hayatlar yaşayabilmektedir. Çoğu durumda ameliyat semptomların hafifletilmesine yardımcı olacak ve daha fazla kötüleşmeyi önleyecektir.
Ancak ciddi nörolojik bozulmayı tersine çevirmek genellikle imkansız olacağından, bu tür bozulmaların önlenmesine odaklanılır.